Filosofie van Chiropractie -

De ruggegraat en chiropractie 

De chiropractie richt zich op de ruggengraat van de mens. Hieronder verstaat men de wervelkolom plus het bekken, die samen de spil vormen voor de lichaamsbewegingen en tevens dienen als evenwichtsmechanisme. In het benige gedeelte van de ruggengraat loopt het ruggenmerg. Vanuit het ruggenmerg (centrale zenuwstelsel) lopen de spinale zenuwen door de foramina intervertebralia naar de verschillende delen van het lichaam. Wervelkolom en ruggenmerg vormen functioneel gezien één geheel. H

et centrale zenuwstelsel met zijn aan- en afvoerende banen staat steeds in nauw contact met de 26 beweegbare segmenten van de wervelkolom. Een afwijking van de anatomische bouw (aangeboren of verworven) heeft direct weerslag op het zenuwstelsel en derhalve op het lichaamsdeel dat door de desbetreffende zenuwen wordt geïnnerveerd.

Oorzaken van ziektes 

Hoewel Palmer uitging van de gedachte dat de subluxatie de enige oorzaak van ziekte was, stellen hedendaagse chiropractors dat er ook andere oorzaken van ziekte mogelijk zijn. Voor de chiropractor blijft ziekte echter in belangrijke mate het gevolg van een niet goed functionerend zenuwstelsel, waarvoor de subluxatie verantwoordelijk is. 

Subluxatie 

Subluxatie wordt daarbij gedefinieerd als: een bewegingsstoornis die een zenuwirritatie tot gevolg heeft. Pathologische veranderingen die hieraan ten grondslag kunnen liggen zijn: laterale misvormingen (scoliose), voorwaartse en achterwaartse misvormingen, (hyperlordose en hypolordose, hyperkyfose en hypokyfose), irritatie van de tussenwervelschijven, ontwrichting en artrose. 

Afwijkingen 

Van groot belang voor het ontstaan van deze afwijkingen zijn factoren als aangeboren of verworven houdingsafwijkingen, onjuiste verdeling van krachten bij lichamelijke arbeid, het zittend bestaan waarop ons lichaam niet is berekend, ondeugdelijk schoeisel, gebrek aan beweging, het gejaagde en overprikkelde bestaan. In dit kader wordt ook gewezen op de evolutie van de mens, waarbij hij van viervoeter tot tweevoeter is geëvolueerd. Door de rechtopgaande gang zijn de organen die aangepast waren aan een horizontale houding, op een andere wijze gaan trekken aan de wervelkolom. Deze is, zeker bij overgewicht, vaak niet tegen deze taak opgewassen. 

Doordat het hele gewicht door de benen en voeten moet worden gedragen, zakt bovendien het voetgewelf vaak in, waardoor ook het sacrum en de wervels een afwijkende positie in gaan nemen. De verschillende afwijkingen aan de wervelkolom kunnen aanleiding geven tot vernauwing van de foramina intervertebralia, waardoor inklemming van de desbetreffende spinale zenuwen en de aangrenzende structuren zoals bloedvaten en lymfekanaaltjes kan ontstaan. De irritatie van de zenuwen uit zich in plaatselijke neuralgieën en neuritiden, die na verloop van tijd uitgebreidere delen van het perifere zenuwstelsel kunnen aantasten.

Op deze wijze kunnen allerlei klachten ontstaan. Ook het autonome zenuwstelsel, waarvan de grensstrengen vlak langs de wervelkolom lopen, kan betrokken zijn bij de pathologische veranderingen van de wervelkolom. Zo kan bijvoorbeeld een aandoening van het gewricht tussen thoracaal III en IV hartkloppingen veroorzaken. Eenzelfde situatie ter hoogte van thoracaal XI en XII kan leiden tot een moeilijke stoelgang. Ook via deze weg kunnen uiteenlopende klachten worden veroorzaakt.